Çok severim o şarkıyı:
“Kader, kime şikayet edeyim seni…
Bilemem…”
* * * * *
Patronun kötü kaderi; devletin ocağındaki kömürü devlete satmaya başladı, tonunu 24.75 liradan…
Kader buna izin vermedi; tonunu 44.79 liraya çıkardılar…
Patron, elinde çuvalla para ile “Bana kaderimin bir oyunumu bu?” diye gezinirken…
Kader acı yüzünü gösterdi..
İstanbul’un göbeğindeki koruma alanına bir gökdelen yapması için şehir planını üç defa değiştirip izin verdiler; 45 kat…
Park Bahçeler Müdürlüğü “yeşil alanı yok ediyor” diye, Trafik Müdürlüğü
“trafik tıkanır” diye, İtfaiye Müdürlüğü “güvenli değil” diye, Mimarlar
Odası “şehrin içine ediyorsunuz” diye rapor verdiler…
Baktılar herkes haklı…
Kat sayısını çıkardılar 56’ya…
Patron “Bana kaderimin bir oyunu mu bu?” diye yine dolanırken, yeşil
alanı da binaya ilave ettiler, o gördüğünüz Türkiye’nin ikinci en yüksek
kulesi çıktı ortaya…
* * * * *
Gökyüzüne uzanan gökdelen ile yerin dibine doğru uzanan kömür kuyularının kaderi burada kesişiyor işte…
Onlar çıkıyor, bunlar iniyor…
Kadere bak…
Yukarı çıkanda “temiz havalı” bir küçük ofisin fiyatı, kader yazmış bir kere, 6 milyon dolar…
Yerin dibine inende, madenciler nefessiz kaldıklarında “ölmeyecek kadar hava” alsınlar diye verilen maskeler 30 lira…
Madende yangın çıkınca emekçiler taktılar…
Ama maskeler çalışmadı…
* * * * * *
İşte budur kader…
İnsanları eşek yerine koymanın adını kader koydular özetle…
Enayilik…
Aptallık…
Hırsızlık, yağma, talan…
Arkadaşlar zenginleştikçe sen kuyuda ölüyorsun…
İtiraz et; ya tekme, ya tokat, ya kurşun sana…
Kader diyorlar buna…
* * * * *
Şarkıma döneyim:
“Kader kime şikayet edeyim seni…
Bilemem…”
Yazarın Köşesi: 
